#12 'flashbacks 4

♪ the neighbourhood - prey

około 8 lat temu (kwiecień 2008)

Biegła korytarzem, chociaż było to zabronione. Ale słyszała co się dzieje na boisku i musiała tam być. Musiała... Musiała powstrzymać Sebastiana przed zrobieniem głupstwa. Wybiegła przed budynek i skierowała się w stronę, z której dochodziły krzyki. Przedarła się przez tłum i zobaczyła kółko na środku którego Sebastian bił jakiegoś chłopaka.

— Nadal masz jakiś problem? — krzyknął do gościa, który leżał aktualnie na ziemi, ale powoli się z niej zbierał.

— Ty kurwo! — odkrzyknął ten i rzucił się na szatyna. Evelyn nie mogła na to patrzeć. Sebastian miał już rozwaloną wargę i zapewne zwiastun siniaka pod okiem. Nie wiedziała co może zrobić, ale musiała coś zrobić. Blondyn uderzył Huntera aż ten się zatoczył.

— Ja jestem kurwą? To ty jesteś żałosnym chujem, który obraża dziewczyny... — odkrzyknął i znowu się na niego rzucił.

— Stop! — krzyknęła blondynka stając mu na drodze. Jego ręka zatrzymała się w powietrzu. Popatrzył na nią z przerażeniem. — Nie jest tego wart, Sebastian.

— Obraził cię! 

— To tylko słowa! Ty możesz zostać zawieszony, albo wywalony!

— To nic. Nikt, nie będzie cię obrażał! A już na pewno nie taki skończony śmieć jak on.

— Proszę cię, chodźmy stąd... Szkoda strzępić sobie język i nerwy na tego dupka.

Obserwowała jak zaciska dłoń w pięść i powoli ją opuszcza.

— Widzę, Hunter, że twoja dziwka ratuje ci dupę... Jesteś tak żałosny, że nie jesteś w stanie doprowadzić sprawy do końca? — spytał chłopak stając za Evelyn. Tak się wściekła, że odwróciła się napięcie, a jej pięść wylądowała na jego twarzy z impetem, aż mu głowa lekko odskoczyła.

— Nauczył mnie kilku ciosów. Chcesz sprawdzić? — warknęła, ciągnąc Sebastiana za sobą i patrząc jak ten drugi trzyma się za lewą stronę twarzy. Kiedy ona i Hunter byli sami, jęknęła głośno i złapała się za dłoń. Chłopak stanął i obejrzał ją.

— Przeżyjesz... — Uśmiechnął się i pogłaskał ją po kostkach, po czym lekko pocałował. — Niezły cios...

— Miałam niezłego nauczyciela... — Wzruszyła ramionami.

około 8 lat temu (czerwiec 2009)

Opierała się o maskę samochodu, przyglądając się chłopakowi, który właśnie wyszedł z wody. Było późno. Zdecydowanie zbyt późno, żeby być w tym miejscu i zbyt późno na kąpiel.

— Nie przyłączysz się? — spytał chłopak, łapiąc ją w pasie. Zmoczył całe jej ubranie, przez co krzyknęła i odsunęła się od niego. 

— Jest chłodno!

— Nie bądź taką sztywniarą... — mruknął, całując ją mocno i namiętnie. Jej ciało zareagowało instynktownie, odchylając się lekko. Rozchyliła wargi wpuszczając go do środka i pozwalając na pogłębienie pocałunku. Nim się obejrzała, uniósł ją do góry i oplótł jej nogami swoją talię. Po chwili zorientowała się, że szedł w stronę wody, ale nie zaprotestowała. Była zbyt pochłonięta pocałunkiem. 

Dotychczas przyjeżdżali tu nocą, siedzieli na masce i obserwowali gwiazdy odbijające się w wodach oceanu. Byli ze sobą rok, a miała wrażenie jakby trwało to znacznie dłużej. Teraz ich znajomość po prostu została rozszerzona o pocałunki, znacznie odważniejsze i czulsze gesty. Doszedł do wody i zanurzył się w niej razem z Evelyn. Pisnęła i odsunęła się od niego. 

— Jesteś brutalem! — krzyknęła, ale śmiała się głośno, czując jak woda zakrywa ich po szyję. Przywarła do niego mocniej. Wpatrywał się w jej oczy, w których odbijał się blask księżyca. Była taka szczęśliwa, że jemu też się udzieliło. Na jego wargach pojawił się szeroki uśmiech. Znowu go pocałowała. Uwielbiała to, że jest cierpliwy i czeka aż ona będzie gotowa. Nie naciskał i nie namawiał ją na nic, na co miała ochoty. Jednak ona pozwalała mu na coraz więcej. Za każdym razem gdy byli zupełnie sami, on dotykał ją śmielej, a ona nie protestowała. 

Jej oddech przyspieszył, gdy jego dłoń podjechała z biodra na talię i z talii na pierś.

— Tak sobie pomyślałam... W przyszły weekend moi rodzice wyjeżdżają... Może wpadniesz...

— Zawsze wpadam — zaśmiał się, całując ją w skroń.

— Ale tym razem... — wymruczała. — Możesz wpaść w innym celu...

— Och... — pocałował ją czule. — A Lucy?

— Pójdzie spać... Ma pokój na drugim końcu domu... — szepnęła, zsuwając jego dłoń, między swoje nogi. — Zamkniemy drzwi... I będę cała twoja...

około 8 lat temu (wrzesień 2009)

Jej rodzice wyjechali. Siostra nocowała u przyjaciółki. Druga mieszkała już w Nowym Jorku. A ponieważ Sebastian miał przyjaciół z Wielkiego Jabłka, którzy nie chodzili do ich szkoły, mogła wybrać się na urodziny jednego z nich u boku chłopaka. 

Sebastian nie miał jeszcze pełnego prawa jazdy. Mógł poruszać się głównie po terenie Rhode Island i nie mógł prowadzić między pierwszą a trzecią w nocy. Jeszcze. Nie chciał ryzykować, biorąc pod uwagę, że jego osiemnaste urodziny miały być za zaledwie kilka miesięcy, więc wyjechali wcześniej pociągiem i mieli wrócić rano. Jej rodzice i tak mieli wrócić dopiero w niedzielę wieczorem, a była sobota. Pomimo iż to nie było zupełnie w jej stylu, ufała Sebastianowi i nie chciała go ograniczać.

Siedzieli na podwójnym siedzeniu w otwartym wagonie. Evelyn od okna, bo lubiła obserwować zmieniający się za nim krajobraz. Chłopak się o nią oparł, składając czułe pocałunki na jej szyi.

— Mogłam założyć golf... — mruknęła, odchylając głowę na bok. Był nieustępliwy i już po chwili jego wargi wylądowały na jej. Nie był zbyt subtelny i delikatny, jednak jej to nie przeszkadzało. Ale przeszkadzało najwyraźniej starszej kobiecie, która siedziała po drugiej stronie przejścia. Patrzyła na nich oburzona i mówiła coś do męża, wskazując na młodą, zakochaną parę.

Siedział obok swojego kumpla i obserwował parkiet, na którym tańczyła Evelyn. Jego znajomy coś mówił, ale niespecjalnie słuchał. Widział tylko blondynkę, która bujała biodrami do rytmu i rzucała mu krótkie spojrzenia, spod przymrużonych powiek. Była tak piękna i uwodzicielka, ze po chwili przeprosił chłopaka, odstawił szklankę i ruszył w jej stronę. Objął ją w pasie i przytulił się do jej pleców.

— Musisz to robić? — mruknął wprost od jej ucha i zaczął się bujać razem z nią.

— Ale co takiego?

— Kusić mnie na każdym kroku...

— Nie musiałeś przerywać rozmowy. Chciałam tylko, żebyś patrzył na mnie, a nie na inne laski.

— Nie jestem w stanie patrzeć na inne. 

— Dobrze... — szepnęła odchylając się do tyłu i opierając głowę na jego ramieniu. Pocałował ją w szyję i obrócił energicznie w swoją stronę. Zaśmiała się głośno i objęła go ramionami. Patrzył na nią dłuższą chwilę, nadal nie mogąc uwierzyć, że jest jego. Zawsze trudno było mu uwierzyć w to, że ona jest jego przyjaciółką. Teraz, nie potrafił zrozumieć, co ona może w nim kochać. A od kiedy byli oficjalnie razem... Była inna. Cały czas się uśmiechała. Jej oczy błyszczały. Sam miał ochotę uśmiechać się cały czas. Była dla niego wszystkim. 

około 8 lat temu (październik 2009)

Szła powoli po chłodnym piasku. Nuciła pod nosem piosenkę, którą  puścił w radiu samochodowym. Patrzył na jej biodra, talię i ramiona, którymi ruszała w płynny i powolny sposób. Odwróciła się w jego stronę i zawróciła, zbliżając się i przygryzając lekko wargę. W końcu podskoczyła w miejscu i do niego podbiegła.

— Lubię te nasze wypady... — powiedziała zawieszając mu się na szyi z szerokim uśmiechem. 

— Lubię na ciebie patrzeć...

Znowu uśmiechnęła się promiennie i znowu zaczęła ruszać ciałem, jakby chciała wciągnąć go do tańca. Zabrała mu papierosa z ust i zaciągnęła się. Nie paliła zbyt często, ale od czasu do czasu sobie pozwalała.

— Zatańcz ze mną! — krzyknęła, przyciągając go do siebie i wprawiając ich ciała w ruch. Objął ją w talii i ukrył twarz w zagłębieniu jej szyi, wdychając przyjemny zapach owoców. Odsunął się na chwilę by spojrzeć na jej twarz. 

— Kocham cię... — powiedział cicho, tuż przed tym jak ją pocałował. Czuł jak jej wargi wyginają się w uśmiechu. Kiedy odsunął się od niej, patrzyła na niego pełnymi blasku oczami i z szerokim uśmiechem na ustach. 

— Ja ciebie też kocham... — odparła, krzyżując ręce na dole pleców i lekko się kłaniając. — Mam wrażenie, że całe życie, Hunter...

teraźniejszość

Stał pod drzwiami i walił w nie z całej siły. Starał się je wyważyć, ale nie był w stanie. Słyszał donośne miauczenie jej kotki.

— Evelyn! Wiem, że tam jesteś! Otwórz! Proszę! Porozmawiaj ze mną! — krzyczał, uderzając raz za razem i raniąc sobie dłonie. 

— Nadal nic?! — krzyknął Colton, wypadając z windy. 

— Nie! 

— Już zadzwoniłem po karetkę...

— Co? Po co? Przecież ona po prostu nie chce ze mną rozmawiać... To nic takiego... Zamknęła się, ale przecież...

— Sebastian... — Colton położył mu dłoń na ramieniu i popatrzył prosto w oczy. Czarnoskóry widział w jego oczach strach i ból. Nie mógł tego udawać. — I tak dobrze, że byłeś w mieście i zorientowałeś się, że Alison tu jest. W przeciwnym razie... — Jego głos się załamał.

Potem wsadził klucze do dziurek, chociaż dłonie niemiłosiernie mu się trzęsły. Sąsiedzi wyszli z mieszkań i obserwowali to co się dzieje na korytarzu. Kiedy w końcu udało im się wejść do mieszkania szatyn zamarł. Evelyn siedziała oparta plecami o sofę, jej ręce leżały bezwładnie, podobnie jak głowa. Z nadgarstków nadal sączyła się krew. Zwierzę chodziło dookoła pani, miaucząc przeraźliwie. Chłopak dopadł do jej ciała i przytulił ją do siebie.

— Eve... Otwórz oczy... Proszę cię... — mówił. Colton znalazł jakieś ręczniki i starał się zatamować krwawienie.

— Ma puls... A rany wydają się świeże... — mruknął pod nosem. Patrzył na Sebastiana, który był absolutnie zdruzgotany. Siedział ze łzami w oczach, tuląc do siebie jej bezwładne ciało. Colton był zupełnie rozdarty. Wiedział, że nie mówienie jej o ciąży jest lepszą opcją, szczególnie, że nie wiadomo było czy to dziecko Sebastiana, a on sam coraz poważniej rozważał odejście od Alison. Ale był wściekły, że to wszystko miało miejsce. Evelyn nie zasługiwała na tyle ciosów. Kiedy Sebastian zadzwonił, mówiąc że Alison jest w Nowym Jorku, obaj wiedzieli, że trzeba sprawdzić co z blondynką, bo pewnie już wie.

— Nie możesz mnie zostawić... — wyszeptał, całując jej czoło. Colton zacisnął wargi i powieki, powstrzymując łzy. To on musiał by teraz tym opanowanym, chociaż wychodziło mu to z trudem. Nie chciał naskakiwać na Sebastiana za powrót i ponowne namieszanie w jej życiu. Był wystarczająco rozwalony. Sam wiedział, że wywrócił jej względnie poukładane życie do góry nogami. — Proszę... Kocham cię...

Do mieszkania wpadli ratownicy i od razu ich od niej odsunęli. Sebastian chwycił na ręce jej kotkę i mocno do siebie przytulił. Evelyn nie mogła umrzeć... Nie teraz, gdy chciał wrócić.

KONIEC CZĘŚCI I
Wracam za ponad miesiąc (chyba): 01.01.2017