#05 'flashbacks

♪ onerepublic - kids

około 19 lat temu (1997)

— Do ślubu pojedziemy karocą! — Uniosła do góry rączki i z szerokim uśmiechem objęła chłopca. Skrzywił się i odsunął od niej. Popatrzyła na niego swoimi wielkimi, niebieskimi oczami, a jej wargi zadrżały, zdradzając nadchodzący płacz.

— Nie karocą... To dla bab. Lepiej jakimś fajnym samochodem! — odparł chłopczyk, chcąc naprawić sytuację.

— Nie lubię samochodów!

— Możemy pójść piechotą.

Dziewczynka zmarszczyła brwi, analizując jego słowa.

— Może... Ale będę księżniczką!

— Oczywiście!

Uśmiechnęła się znowu i objęła go mocno, całując go w policzek.

— Kocham cię, Sebastian! Będziemy razem do końca świata!

Chłopiec zaśmiał się i oplótł ramionami niższą od siebie dziewczynkę.

około 10 lat temu (lipiec 2006)

— Jesteś taki irytujący! — krzyknęła dziewczynka, idąc przez ogród w stronę domu.

— Przestań, przecież nic się nie stało! — Biegł za nią, próbując założyć na siebie spodnie.

— Stało! Wystraszyłam się! — Otarła łzy. 

— Evelyn... To tylko żarty!

— Nie było mi do śmiechu, Sebastian! Myślałam, że coś się stało, że ty... — załkała, odwracając się w jego stronę. — Bałam się, że się utopiłeś!

— Jestem cały... — W końcu ją dogonił i objął. Nieco niezdarnie i nieśmiało, jak na czternastoletniego chłopca przystało. Ale nie mógł patrzeć jak płacze z jego powodu. — Przepraszam, Eveleyn... Nie chciałem. 

Uderzyła go w ramię.

— Co ja bym zrobiła, gdyby coś ci się stało? 

— Pobiegłabyś do domu po pomoc.

— Ja mówię ogólnie! Jesteś moim przyjacielem... — powiedziała cicho. — Nie chcę, żeby coś ci się stało... — Oparła głowę o jego ramię, czując się swobodniej niż kilka minut temu.

około 8 lat temu (maj 2008)

— ... i co? Już nie jesteś taka pewna siebie, co? — powiedziała wysoka, rudowłosa dziewczyna, nachylając się nad niższą blondynką. Ta kuliła się pod ścianą i patrzyła prosto w oczy swojego oprawcy. Dziewczyna i jej przyjaciółki dokuczały jej codziennie. Gnębiły ją i szykanowały bez powodu. A może był powód... I właśnie pojawił się za ich plecami.

— Macie jakiś problem? — warknął chłopak, za którym stało kilku jego znajomych. 

— Sebastian! — krzyknęła dziewczyna, odwracając się gwałtownie w jego stronę i poprawiając długie, rude włosy. 

— Nie możesz jej dać spokoju?

— Tylko rozmawiałyśmy!

— I dlatego ma twój napój we włosach? — Jego głos był wyjątkowo nieprzyjemny i nawet Evelyn czuła się niepewnie. — Jeszcze raz... — syknął, pomagając przyjaciółce wstać z podłogi. — A zniszczę cię. Obiecuję... 

Objął ją ramieniem i poprowadził w stronę łazienek.

— Musisz walczyć, Eve... — szepnął, kiedy wprowadził ją do męskiej toalety, upewniwszy się, że nikogo tam nie ma. Pomógł jej wymyć twarz z lepkiego napoju. — Z włosami niewiele pomogę. 

— Nie umiem... Wiesz, że nie lubię się kłócić i wyżywać i...

— Wiem, wiem... — powiedział, przytulając ją do siebie i masując po plecach. — Ale one widzą, że nie bronisz się, dlatego ciągle ci dokuczają. Raz się odgryziesz i powinnaś mieć spokój. 

— To twoja wina... — zaśmiała się, poprawiając makijaż i mocząc włosy. 

— Moja? 

— Cóż... Catherine się w tobie podkochuje... — powiedziała, zsuwając z siebie bluzkę i zapierając lepką plamę. Stała przed nim w samym staniku, ale jakoś nie zwracała na to uwagi. On tak. Nigdy nie zastanawiał się nad jej figurą, a ta, jak na dziewczynę w jej wieku, była całkiem niezła: jej biodra się zaokrągliły, ujawniając ładne wcięcie w talii, a piersi urosły i okryte były materiałem cienkiego, koronkowego stanika. — Jest zazdrosna. Bo się przyjaźnimy... — Skończyła z koszulką i założyła ją na siebie, po czym związała wilgotne włosy w kucyka. — Jak wyglądam? 

— Świetnie...

— Czaruś z ciebie... — zaśmiała się i zarzuciła plecak na ramię. Podeszła do niego powoli. — Mój ty bohaterze. Znowu ratujesz mnie z opresji. 

— Do usług, Księżniczko — powiedział. Zbliżyła się do niego, chcąc go pocałować w policzek, jednak odwrócił głowę i ich wargi zetknęły się po raz pierwszy (nie licząc tego jednego cmoknięcia, gdy byli małymi dziećmi i bawili się w ogrodzie). Odsunęła się od niego zaskoczona i przygryzła wargę. To nie był tylko ich pierwszy pocałunek. To był też jej pierwszy pocałunek. I to z kimś kogo darzyła głębokim uczuciem od bardzo dawna, chociaż się do tego nie przyznawała, bojąc się, że traktuje ją tylko jak młodszą siostrę. Stała tak chwilę, aż w końcu objął ją w pasie i pocałował po raz kolejny. Tym razem dłużej i czulej, trzymając dłoń na jej policzku. Kiedy odsunął się od niej, opierając swoje czoło o jej i patrząc jej prosto w oczy, uśmiechnął się szeroko. — Tak... Ja też... — powiedział i wyszedł z pomieszczenia. Stała i zastanawiała się o co mu chodzi.

około 6 lat temu (lipiec 2010)

Książka, którą czyta, wydawała jej się na tyle interesująca, że ignorowała kolejne połączenie, które wprawiało w wibracje jej telefon. W końcu usłyszała donośne pukanie w okno. Oderwała wzrok od lektury i spojrzała na szybę, za którą stał uśmiechnięty Sebastian. Podniosła się i otworzyła drzwi na taras, niemal natychmiast czując jak chłopak ją całuje.

— Nie umiesz odbierać telefonu, Parker? — Zaśmiał się, obejmując ją mocno.

— Liczyłam, że zrozumiesz co mam na myśli.

— Nie bądź taka oziębła. Zabieraj sweter i chodź... — powiedział, odchodząc w stronę tarasu i wyciągając w jej kierunku dłoń.

— Sebastian! Mam się wymknąć z domu w środku nocy?! 

— Właśnie tak. 

— Czy ciebie pogrzało? Moi rodzice śpią za ścianą! 

— Dlatego powinnaś to zrobić... — rzucił z szatańskim uśmieszkiem i porwał ją w objęcia. — Chodź ze mną, Świętoszku... Pozwól się sprowadzić na drogę występku. 

Zaśmiała się cicho i pogłaskała go po policzku. Chwyciła cienki sweterek i chwilę później chłopak pomagał jej zejść po poręczy na ziemię. Kiedy w końcu stanęła pewnie na nogach, pociągnął ją w stronę samochodu. 

— Gdzie jedziemy? 

— Zobaczysz... — odparł i otworzył przed nią drzwi. Trzydzieści minut zajęło im dotarcie do punktu widokowego przy plaży. Wysiedli i zajęli miejsce na masce samochodu, opierając się plecami o przednią szybę. Dziewczyna zaśmiała się głośno, gdy wyciągnął opakowanie żelek i papierosów. Pokręciła lekko głową i spojrzała w jego kierunku.

— Jesteś niemożliwy... — powiedziała i złapała go za rękę. 

— Czy to takie dziwne, że chcę spędzić z tobą więcej czasu? Dopiero wróciłem z tego cholernego obozu...

— Jak było?

— Nudno. Wolałbym siedzieć tutaj całe wakacje...

— Przesadzasz... To w końcu Yellowstone... 

— Kara za te przewinienia z ostatniego roku... Musiałem pracować! — jęknął i położył rękę na jej udzie. Poczuła dreszcze na swoim ciele, gdy przesunął ją nieco wyżej. — Z daleka od ciebie.

— Wytrzymałeś.

— Ledwo... — szepnął, zbliżając się do niej i całując ją namiętnie. — Jak było we Włoszech?

— Hmm... Włosi lubią podrywać blondynki — powiedziała, wiedząc że wywoła tymi słowami jego zazdrość. Przygwoździł ją do maski i zawisł nad nią, opierając dłonie po obu stronach jej ramion.

— To znaczy, że było niefajnie.

— Oh, było bardzo fajnie... — wymruczała, całując go długo. — Ale stęskniłam się za tobą.

— No ja myślę! — odparł i opadł na jej ciało. Zaśmiała się głośno, czując jak całuje jej szyję i splata ze sobą ich palce, wyciągając ręce do góry. — Kocham cię, wiesz o tym?

— Wiem. — Pogłaskał ją po policzku, drugą dłonią nadal trzymając jej ręce nad głową. Przejechał palcem po jej wardze, czując jak dziewczyna gryzie go w opuszek. 

— Auć! Bolało. 

— Daj... — powiedziała, wyrywając swoje ręce i łapiąc jego dłoń by pocałować ugryzione miejsce. Przesunęła jego dłoń w dół swojego ciała, zatrzymując się na piersiach. Popatrzyła mu prosto w oczy i uśmiechnęła się łobuzersko. — Bardzo się za tobą stęskniłam...

— I kto tu kogo sprowadza na złą drogę?

Znowu się uśmiechnęła, gdy jego palce się lekko zacisnęły. Przygryzła wargę i jęknęła, czując dotyk, za którym tak bardzo tęskniła. Nagle zepchnęła go z siebie i ruszyła biegiem w stronę plaży, zrzucając po drodze ubrania. Tuż przed oceanem zatrzymała się i odwróciła do niego przodem. Księżyc rzucał blask na jej nagie ciało. Widział jak jej piersi unoszą się i opadają, wprawione w ruch przez nieco przyspieszony oddech, a ona uśmiecha się zalotnie i kręci biodrami. Była taka beztroska, że miał ochotę wybuchnąć śmiechem. Tak, zachowywała się tylko przy nim. I w tym miejscu. W ich małym, sekretnym miejscu do którego nikt nie przyjeżdżał. Niewielka plaża i zapuszczony parking, jeszcze nigdy nie był zapełniony przez więcej niż dwie osoby. Ich.

— No chodź! Bo stygnę! — krzyknęła, stawiając kolejne kroki w stronę wody. W końcu jej stopy zniknęły, a ona znowu odwróciła się tyłem. Sprawdził czy zamknął samochód i ruszył w jej stronę. Nie pierwszy raz kąpali się nago w tym miejscu. Kiedy w końcu do niej doszedł, była zanurzona do pasa. Objął ją i złapał za ręce. 

— Nie chcę, żeby to się kończyło... Nigdy... — szepnął, całując jej odsłonięty kark. 

— Ja też. — Otarła się o niego biodrami i odwróciła, by wskoczyć na niego i objąć nogami. — Kocham cię... — dodała i pocałowała go namiętnie, powodując że prawie się przewrócili. — A teraz kochaj się ze mną w końcu... — warknęła zniecierpliwiona.

około 5 lat temu (maj 2011)

Wpadła do dużego, białego domu tuż przy plaży, ledwo zwracając uwagę na małżeństwo siedzące w salonie. Państwo Hunter przyzwyczaili się, że dziewczyna czuje się tu jak u siebie w domu i nie przeszkadzało im to. Po pierwsze, ponieważ uszczęśliwiała ich syna. Po drugie, bo już od dawna była jak członek rodziny. Po trzecie, była pełna energii i często się śmiała, przypominając im promyk słońca. Rzuciła im tylko krótkie 'dzień dobry' i wybiegła do ogrodu, a potem na plażę, na której siedział Sebastian. Spojrzał na nią, ubraną jak zwykle na czarno, pędzącą w jego stronę i od razu się podniósł z miejsca. Wpadła mu w ramiona.

— Przyjęli mnie do Parsons... — szepnęła, wtulając się w jego ciało i ukrywając twarz w zagłębieniu jego szyi. — Nie wierzyłam, że mi się uda.

— Mówiłem! Mówiłem, że jesteś fantastyczna i że nie powinnaś się martwić... — odparł, całując ją namiętnie i patrząc na pomięty list, który trzymała w dłoni. Z każdą sekundą bał się coraz bardziej, żeby jej powiedzieć. Była taka szczęśliwa, a on musiał to zburzyć. 

— Dostaniesz się do MIT* i będziemy mogli każdy weekend spędzać razem. Raz w Nowym Jorku, raz w Cambridge i... 

— Evelyn... Ja...

— Co się stało? — Spochmurniała, przyglądając mu się uważnie. Za dobrze go znała i wiedziała kiedy coś jest nie tak.

— Przyjęli mnie do Stanford... Na MIT jestem na liście rezerwowej...

— Co? Nie, nie, nie... — mówiła do siebie, odwracając się do niego tyłem. — Ale... Mieliśmy... Plany... Może wskoczysz na listę...

— Nie sądzę... Evelyn, jakoś damy sobie z tym radę. Coś wymyślimy. Są samoloty, maile, telefony.

— Nie wytrzymam bez ciebie... — szepnęła, obejmując go mocno i łkając cicho.

— Dasz sobie radę... Jesteś silna. Hej... — powiedział, czując jak jej ciałem wstrząsają dreszcze. Płakała. Coraz bardziej płakała, a on wiedział, że nic co powie jej nie uspokoi. — Wytrzymamy to.

około 5 lat temu (lipiec 2011)

Wiatr rozwiewał jej włosy, gdy samochód pędził autostradą w stronę stanu Maine. Po raz pierwszy jechali gdzieś tylko we dwójkę i Evelyn była bardzo podekscytowana nadchodzącymi dniami, które planowali spędzić na chodzeniu po Parku Narodowym Acadia i wspólnych wieczorach w pokoju hotelowym. Położyła dłoń na jego udzie, a na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech.

— Nie rozpraszaj mnie, bo będziemy mieć wypadek... — powiedział, ale nie zabrał jej dłoni. 

— Jeszcze nigdy nie robiliśmy tego w samochodzie. Może najwyższy czas, hmm?

— Jesteś złą, niewyżytą kobietą, Parker. 

Pokręciła głową i uśmiechnęła się, przygryzając przy tym wargę. Przestała zwracać na niego uwagę, bujając się do rytmu piosenki lecącej w radiu. Śpiewała cicho, a włosy zakryły pół twarzy. Poczuł nieprzyjemny ucisk w okolicach krocza. Przygryzł wargę, starając się skupić na drodze, a nie na swojej dziewczynie. W końcu przeklął po nosem i zjechał na najbliższy parking i w najbardziej odległy jego zakątek. Zamknął obie szyby i pociągnął ją na swoje kolana. Zaśmiała się głośno.

— Będę musiał cię ukarać w hotelu. Jesteś bardzo rozpraszająca... A w trakcie prowadzenia samochodu, powinienem się skupić... — warknął, łącząc ich wargi w gwałtownym i zaborczym pocałunku. Czuła jak kierownica wbija jej się w plecy, ale nie miała zamiaru się tym przejmować. Nie rozłączając ich splecionych języków, sięgnęła rękami między ich ciała w poszukiwaniu rozporka. Specjalnie założyła sukienkę, dobrze to wiedział od chwili gdy wyjechali z domu. W ostatnich tygodniach zachowywali się jak para nimfomanów, która co chwilę potrzebuje uprawiać seks, bez względu na to, gdzie się obecnie znajdują. Opadła na niego, opierając swoje czoło o jego. Cały czas się uśmiechała, mimo iż spomiędzy jej warg wydobywały się coraz głośniejsze jęki. Przyłożył dłoń do jej ust.

— Nie chcemy zostać złapani... — zaśmiał się i ją pocałował, odchylając lekko do tyłu. Zsunął lekko ramiączka od jej sukienki zamykając jej piersi w dłoniach.

— Jak ja cię kocham... — jęknęła. 

— A ja ciebie... — odparł, znowu całując ją mocno, jakby miał być to ich ostatni pocałunek.

*- Massachusetts Institute of Technology