#00 'the past

♪ x ambassadors - unsteady

(...) Miłość jest do bani.

Nasza historia zaczęła się jak setki innych historii. Poznaliśmy się w dzieciństwie. No wiesz... Mieszkaliśmy w Newport na Rhode Island. Bogaci rodzice, ta sama, prywatna szkoła, domy oddalone od siebie o zaledwie trzy przecznice... Zakochaliśmy się w liceum. Ja, niedostępna outsiderka, artystka, jednak na tyle ładna, że wielu chłopaków mnie pragnęło. On, popularny, świetny z informatyki, czasami cyniczny i gnębiący innych. Ale co tam... Dobraliśmy się jak pies z kotem. Zupełne przeciwieństwa, nikt nie dawał nam więcej niż dwa miesiące. Mówili, że chce mnie tylko zaliczyć. A jednak... Byliśmy zakochani do szaleństwa. Poza sobą nie widzieliśmy świata. Nasz związek trwał cztery lata, chociaż miałam wrażenie jakbyśmy się spotykali już od przedszkola. 

I wtedy świat się zawalił: ja chciałam iść na studia w Nowym Jorku, dostałam się do Parsons, jednej z najlepszych uczelni artystycznych na świecie. On zdecydował się na studiowanie na Stanford. Nie winię go oczywiście. Ale wiesz jak wygląda związek rozdzielony przez trzy tysiące kilometrów?

a) Dramat.

b) Tragedia.

c) Wyzwanie.

d) Umocnienie uczuć.

e) Piękne doświadczenie.

f) Test.

Możesz wybrać więcej niż jedną odpowiedź!

Szansa na przetrwanie takiego związku jest... jak możliwość zobaczenia tego różowego ziarenka piasku, gdy stoisz wyprostowana i spoglądasz pod nogi. Siedzisz na fotelu? Jestem pewna, że jakiś piasek czy kurz się tam znajduje. Widzisz co mam na myśli?

Nie mieliśmy żadnych szans, chociaż próbowaliśmy przez prawie rok. Odwiedziny. Telefony. Listy. Maile... Każdy możliwy sposób żeby uratować związek. Ale to jak walka z wiatrakami. Oboje to wiedzieliśmy. On zaczął nowe życie, z nowymi znajomymi, w którym powoli zaczynało brakować dla mnie miejsca. Cóż, nie lubię zmian... Gwoździem do trumny była wiadomość, że kogoś ma i nie ma sensu dalej żyć złudzeniami, że nam wyjdzie. Cios w serce i przestrzelenie obu kolan. Dobrze, że zrobił to osobiście, a nie przez telefon lub maila. Gorzej, że chciałam mu oświadczyć, że jestem w stanie przenieść się na studia do Kalifornii. Niepotrzebnie. Może i dobrze. Nowy Jork jest dla mnie zbyt idealny, żebym wyjechała.

Każde poszło w swoją stronę. Boli jak cholera. Pozbieranie się do kupy zajmie mi trochę czasu. Tak mi się wydaje... Rzuciłam się teraz w wir studiowania i pracy. Nie mam czasu, żeby rozmyślać o utraconej miłości. Co z tego, że to co robię jest beznadziejne i nic nie warte? Przynajmniej mam zajęcie.

I myślisz, że skoro jestem tak młoda to to uczucie nie było aż tak silne... Wiele osób tak myśli...

Unikaliśmy się. Kiedy wracał do domu, nigdy nie pojawiałam się w okolicy Rhode Island. Tak wyszło, że nie widzieliśmy się prawie cztery lata. W tym czasie uzyskałam pierwszy tytuł uniwersytecki i właśnie szykuję się żeby osiągnąć tytuł magistra. Nie mam czasu na nic poza przygotowywaniem projektu i pracą w przerwach. Nie chodzę na randki. Kto by chciał kogoś takiego jak ja?

Wiem, że życie to nie bajka. Nie można sobie dopisać szczęśliwego zakończenia, u boku idealnego księcia. Wiem, nikt nie jest idealny. I zawsze na naszej drodze są wyboje, zakręty i rozwidlenia, które musimy pokonać. Nasze decyzje mają wpływ na to kim będziemy jutro czy... za pięć lat. Jednak czasami musimy po prostu pogodzić się z tym, że nie na wszystko mamy wpływ... Zresztą jaki sens w pokonywaniu przeciwności losu, skoro pojawią się następne trudności, kolejne osoby nas zranią, a na końcu i tak umrzemy? Świat nie jest piękny i kolorowy. 

Że co?! Ale ja nie mam depresji!

~ o depresji

*

Witajcie.

Przedstawiam Wam opowiadanie, które będzie dla mnie nie lada wyzwaniem. Opisywanie osoby z depresją jest trudne, ale mam nadzieję, że mimo wszystko jej uwierzycie, a ja podołam. 

Nie wiem czy będzie to czytelne, jednak wszelkie fragmenty pisane kursywą to myśli/wypowiedzi bohaterki, najczęściej monologi, które wygłasza podczas sesji u psychoterapeuty.

Jeśli macie pytania lub sugestie, piszcie w zakładce author.