depresja

Depresja to stan, który cechuje się głównie pogorszeniem nastroju, zmniejszeniem energii i aktywności oraz zainteresowań. Żeby ją zdiagnozować, należy przeprowadzić obserwację i stwierdzić, czy opisywane wyżej zachowanie ma natężenie istotne kliniczne, ponieważ nie każda depresja jest chorobą psychiczną. Poza wcześniej wspomnianymi objawami, przy depresji można zauważyć: nastrój smutku, żalu, obojętności, poczucie zmęczenia, utrata energii, izolowanie się od otoczenia, brak zainteresowania tym, co zawsze pociągało, drażliwość, wpadanie w gniew, płaczliwość, frustracja, ciągłe niezadowolenie, bóle głowy, wzrost lub brak apetytu oraz wagi, spadek libido, zaburzenia snu, poczucie winy, pogorszenie funkcji poznawczych. Możemy rozróżnić:

• depresję reaktywną, która pojawia się w wyniku niekorzystnych wydarzeń życiowych (utrata pracy, bliskiej osoby) i charakteryzuje się krótszym czasem trwania, mniejszym nasileniem, dużą wrażliwością na psychoterapię, wsparcie innych osób.
• depresję endogenną, która jest chorobą psychiczną. Może się pojawić w wyniku niekorzystnego wydarzenia w życiu, ale także bez żadnego bodźca. Osiąga nasilenie niewspółmierne do tego wydarzenia. Czas trwania rozciąga się na wiele miesięcy. Wymaga leczenia farmakologicznego. W najcięższych przypadkach psychoterapia nie powoduje zmiany stanu psychicznego. Najważniejsze cechy: spowolnienie, obojętność uczuciowa, myśl o śmierci, spadek masy ciała, zaburzenia snu. Pojawia się ona cyklicznie w ciągu życia.
• depresję maskowania, charakteryzującą się nietypowymi objawami, takimi jak: ból głowy, zaburzenia pamięci, zaparcia czy zespoły bólowe nerwów obwodowych.

Myśli samobójcze pojawiają się z reguły w krańcowym nasileniu i często poprzedza je występowanie uczucia rezygnacji.

Biologiczne przyczyny depresji leżą w nieprawidłowym funkcjonowaniu ośrodkowego układu nerwowego. Jeśli w rodzinie występowały przypadki tej choroby, jest większe prawdopodobieństwo, że ktoś w kolejnych pokoleniach może na nią zapaść. Do psychologicznych przyczyn należą: negatywny sposób myślenia, przyjmowanie winy za nieszczęśliwe sytuacje. wspominanie raczej złych wydarzeń, przekonanie, że nic dobrego chorego nie spotka, zniekształcenie depresyjne pamięci czy wspomnień, uległy wzorzec zachowania, przeżywanie uczucia skrępowania, lęku, wycofywanie się a nie podejmowanie wyzwań, odkładanie problemów, błędy wychowawcze, kłótnie i konflikty w domu, zawstydzanie dziecka jako metoda wychowawcza, otwarte faworyzowanie rodzeństwa, stawianie wygórowanych wymagań, psychiczne znęcanie się, molestowanie seksualne, błędne koła zachowań i myślenia depresyjnego. Przykładami myślenia depresyjnego mogą być: izolacja, szukanie w sobie winy, brak wiary w siebie, zniechęcenie, pasywność, negatywne nastawienie wobec innych, przekonanie, że prowadzi się nieszczęśliwe życie.

Leczenie prowadzi z reguły psychiatra, który przy nasilonych objawach może przepisać antydepresanty, które należy przyjmować według określonych zasad. Leki zaczynają działać dopiero po jakimś czasie od rozpoczęcia kuracji. Leczenie może trwać około 6-9 miesięcy.

Najskuteczniejszą terapią jest psychoterapia poznawczo-behawioralna. Jej celem jest zmiana negatywnych wzorców myślowych, zmiana destruktywnych zachowań, uczenie się komunikacji, poszukiwanie, rozwijanie mocnych stron, trening rozwiązywania problemów, regulowanie uczuć.

Depresja jest uleczalna. Ale wymaga kontroli i pomocy, bo nigdy nie wiadomo, kiedy zaatakuje.